Սիրում եմ սիրել

Քիչ է պատահում, որ ինքըս ինձնից
Փոքր-ինչ գոհ լինեմ:
Դժգոհ եմ հաճախ,
ՈՒրեմըն՝ մարդ եմ ու դեռ ապրում եմ:

Բայց ես սիրում եմ ինքըս ինձ սիրել:

Իսկ սիրում եմ ինձ, երբ սիրում են ինձ:
Ես ինձ այդ պահին այնպես եմ ժպտում,
ինչպես ժպտում են ա՛յն կոր գերանին,
Որ գետի վրա դարձել է կամուրջ,
Եվ ա՛յն մանուկին, որ ոտաբոբիկ
Մտել է առուն և - թա՜ց վարտիկով -
Կավ է դուրս հանում,
Որ նավակ շինի:

                                                     

                                                                                         Պարույր Սևակ   

                                                                                                                     

                                                                      

 

-Բարև,-
Մեկ հատիկ այս բա՛ռն եմ ասում՝
Կնքված անձնագիր ցույց տալու նման,
Կենսագրություն պատմելու նման,
Կամ՝ հարցաթերթիկ լրացնելու պես:
Եվ կուզենայի՛,
Շա՜տ կուզենայի,
Որ այս բառն իրոք դառնար անձնագիր
Աշխարհու՛մ համայն
Ամենքի՛ համար:
Եվ կուզենայի՛,
Շա՜տ կուզենայի,
Որ նմանապես այս բառը լիներ
Նոր և իրական մի «Բացվի՛ր Սեզամ»:
-Բարև՛,-
Ասեիր գնացքին,
Նավին
Կամ օդանավին
ՈՒ ներս մտնեիր.
«Բարևդ» իբրև տոմսակ ընդունվեր:
-Բարև՛,-
Ասեիր կնոջն անծանոթ,
ՈՒ նա քեզ սիրեր հենց նու՛յն վայրկյանին:
Կամ ներումնահայաց ժպիտով ասեր,
Թե բարևե՜լ են քեզանից առաջ:
-Բարև՛,-
Ասեիր, և պարզ երկինքը
Իսկույն անձրևեր, եթե պետք է դա:
-Բարև՛,-
Ասեիր լռակյաց հողին,
Եվ նա ծլարկեր ու հասկավորվեր:
-Բարև՛,-
Ասեիր մահի՛ն էլ անգամ,
Եվ նա հասկանար, որ քեզ մոտ գալով
Ինքը շտապե՛լ, շա՜տ է շտապել...
-Բարևը- դառնար իրական ու նոր մի ..... «Բացվի՛ր Սեզամ»:
Եվ այն ժամանակ եթե արջին էլ ասեիր
-Բարև՛,-
Նա էլ միգուցե հենց նույն վայրկրանին
Խաղալիք դառնար մեր մանկան համար,
Եվ մի այնպիսի կարգին խաղալիք,
Որ ո՛չ լարվում է, ո՛չ էլ հասարակ բանից փչանում:
Այսպես է օձը՝ ծերերի ձեռքին ձեռնափայտ դառնար,
Կոկորդիլոսը դառնար պահարան խաղալիքների,
Կախարան դառնար եղջերուն վայրի,
Եվ փոթորիկը՝ բեմի պարախումբ,
Մարդն էլ՝ Մա՛րդ իրոք...
Անկարելի բան աշխարհում չկա՜.
Եթե աշխարհում իշխում է բարին,
Որ մեր բերանում դարձել է
-Բարև՛.
ՈՒրեմն՝ անձնագիր ցույց տալու նման,
Կենսագրություն պատմելու նման
Կամ հարցաթերթիկ լրացնելու պես՝
-Բարև՛,-
Քե՛զ
ՈՒ
Ձեզ,
Ծանո՜թ-Անծանո՜թ իմ սիրելիներ:
Թող անկարելին դառնա կարելի
Աշխարհու՛մ համայն,
Ամենքի՛ս համար,
Դառնա կարելի վաղն ու հենց հիմա,
Դառնա կարելի մե՛կ բառով.
-Բարև՛...
                                                                     Պ. Սևակ

…Ես ա’յն եմ սիրում,
Երբ ձմեռ- ամառ… գարո~ւ նէ թվում,
Անծանոթ մի վայր քեզ… տո~ւն է թվում.
Ոչ միայն նայում, այլ… տեսնո’ւմ ես դու,
Ոչ թե ունկնդրում, այլ… լսո’ւմ ես դու,
Երբ սլանո~ւմ ես
Եվ ոչ թե` քայլո’ւմ

Երբ և այրվո’ւմ ես, և ի’նքըդ այրում…
Ա’յն, երբ աչքերը աչե~ր են դառնում,
Խոսքերը սիրո կանչե’ր են դառնում,
Սիրե’րգ է դառնում ամեն մի հնչյուն,
Եվ արտաշնչո~ւմն անգամ` Ներշնչում…

Սիրում եմ սիրո այն հրա~շքը սուրբ,
Երբ որ ձեռքերը դառնում են թևեր,
Երբ թվում է, թե շարժումից մի նուրբ,
Կարող ես մինչև աստղե~րը թևել.
Երբ կոշտ մատները թավի~շ են դառնում,
Արյունը գարնան ավի~շ է դառնում
Եվ ժամերն անգամ, հաշիվը խառնո~ւմ,
Մոռանո~ւմ են , թե… ինչքան են տևել…

…Զգացե՞լ եք դուք պահն այդ  երբևէ..                                                                              Գևորգ Էմին