четверг, 27 октября 2011 г.

Տու՛ր ձեռքդ,վայրկյա՛ն...

Տու՛ր ձեռքդ,վայրկյա՛ն,որ քեզ մոտ լինեմ: Ուզում եմ ամուր-ամուր գրկել քեզ,ուզում եմ զգալ ՝ ինչպես  ես շնչում և ինչպես ժպտում..բայց դու այնքա՜ն կարճ ես ու փոքրիկ ...դու նման ես կամակոր փոքրիկի՝ մեկ ժպտում ես,մեկ ծիծաղում,մեկ էլ տխրում ու լաց ես  լինում...լացո՛ղ վայրկյան,ինչքա՜ն արցունք կա քո մեջ,ինչքա՜ն տխրություն: Երբ  ինձ գրկում ես քո միայնության թևերով ,ես հայտնվում եմ  դատարկության մի զնդանում ու չեմ տեսնում ոչինչ: Եվ այդ ժամանակ կամքս ու ես  սկսում ենք մենամարտել, ու երկար պայքարից հետո ծնվում է ժպիտս որպես մի վկա աշխարհ կոչվածի,քանզի ի՛մ փոքրիկ,ես սիրում եմ մեր հանդիպող ժպիտները...ինչքա՜ն ջերմություն կա դրանում...այնքա՜ն շատ,որ պարզապես ձեռքերս պարզել եմ ուզում դեմ երկինք ու գոռալ  ՝ սպասի՛ր վայրկյան,մի՛ գնա,ես երջանիկ եմ...
ա՜խ,վայրկյա՛ն, ինչքա՜ն բան կա քո մեջ,տու՛ր ձեռքդ...

2 комментария: